Stel je voor

Als ik de tuin binnenloop zie ik de achterdeur openstaan. Zachtjes, om haar niet te laten schrikken, roep ik ‘joehoe’. We zijn blij om elkaar te zien. Haar man en zij gaan door eenzelfde periode als wij zeven jaar geleden. En dat geeft een verbinding bijna zonder woorden.

De was hangt buiten en ze vertelt dat ze het heerlijk vindt om die op te hangen. “Elke keer als ik een kledingstuk ophang kijk ik omhoog naar de lucht”. Ik realiseer me dat de lucht voor mij door de jaren heen ook steeds meer symbool is geworden van ruimte, opademen, oneindigheid,…

Ik kijk naar de wolken en ineens schiet er door mijn hoofd: Stel je voor dat de lucht een plafond zou zijn! Direct  zie ik het voor me. Alsof er een deksel op de wereld wordt gedaan. Benauwd voelt dat. 

Weer thuis denk ik aan de woorden ‘the sky is the limit’. Vaak gebruikt als een beeld van ‘oneindige mogelijkheden’. Lijden kan daarentegen ineens een soort deksel op ons leven zetten. Maar ik realiseer me dat juist dan de lucht voor mij een metafoor van God is. Zijn oneindige liefde, trouw en onbegrensde macht. En het besef dringt tot me door dat, zolang we Hem gevangen houden in ons (begrensde) denken, we Hem nooit zullen kennen in Zijn kracht.

Stel je voor wat we dan mislopen.