Terwijl ik aan het werk ben op mijn laptop, klinkt er ontspannen gesnurk van onder de tafel. Aan mijn voeten ligt Bert, de hond van onze dochter en schoonzoon. Af en toe begint hij ineens zachtjes te grommen. Kennelijk hoort hij iets wat ik niet hoor, of valt hem in elk geval iets ‘verdachts’ op. Een enkele keer staat hij op om naar het raam te lopen. En soms begint hij dan te blaffen. Ik realiseer me dat het best een veilig gevoel geeft, zo’n ‘waakhond’.

Ik denk er aan terug als ik later op de avond in een boek van Michael W. Smith lees en hij het heeft over goede vrienden van hem die dienst doen als zijn ‘geestelijke waakhonden’. Vrienden die meedogenloos eerlijk tegen hem kunnen zijn en aan wie hij gevraagd heeft ‘om hem een knal voor zijn kop te geven als hij over de schreef gaat’. Vrienden die hem scherp houden. Die soms een mes in zijn ego zetten als dat te groot dreigt te worden.

Zijn wij zo’n vriend of hebben wij zulke vrienden? Die genoeg van je houden om je op je plaats te zetten als je dat nodig hebt en je op te bouwen als je het niet meer ziet zitten? Die je voortdurend uitdagen in je geloof en je verantwoording vragen voor keuzes die je maakt of dingen die je doet?

Of houden we meer van aaibare vriendschappen?

Door: Arianne Nap