Soms sta ik er ineens bij stil. Bij de gewoonte, die me als kind is geleerd, om te bidden voor je eten en te danken na het eten.

In de loop van de jaren ben ik dat, onder invloed van anderen, enigszins verleerd. En toch ben ik er niet helemaal los van. Toch zijn er momenten dat ik het nog wel doe of er in elk geval over nadenk, zoals nu.

Ik stuitte deze week op een quote die iemand een tijd geleden deelde met een groepje dat samenkwam om meer te leren over gebed:

‘Stel je voor dat je vandaag wakker zou worden met alleen die dingen waar je God gisteren voor hebt gedankt…’

Ze vertelde erbij dat, als het zo zou gaan, er dan niet zoveel meer over zou zijn in haar leven. Eén van de anderen zei, geruststellend: “Maar dan had je in elk geval je man en je kinderen nog..”. Ze schudde, enigszins beschaamd, haar hoofd. Zo eerlijk.

In gedachten somde ik op wat ik niet kwijt zou willen in mijn leven. En probeerde te bedenken wanneer ik daarvoor had gedankt. De moed zonk in mijn schoenen. Maar het maakte ook een verlangen in mij wakker om meer en bewuster te danken. In al mijn gebeden. Of dat nu voor of na het eten is.

Arianne Nap-Houweling