Een paar weken geleden schreef ik een stukje over stenen. Waarbij Jezus zegt: Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. En er bleef niemand meer over. Hier moest ik weer aan denken door de preek van afgelopen zondag over Psalm 25. Vooruitkijken naar het nieuwe jaar maar ook terug kijken naar wat geweest is. En een duidelijke oproep in deze psalm om onze zonde te belijden, aan God om het in het licht te brengen en de relatie te herstellen. Maar ook aan een mede-gelovige om je verder te helpen, je te bemoedigen en bij te staan als het lastig is. Dat je weet en merkt dat je er niet alleen voor staat. En ook niet de enige bent die hier mee te maken heeft. God wil ons helemaal, onze mooie kanten, maar ook de kanten die we zelf het liefst verbergen. Daar hebben we voor nodig dat we ons veilig voelen bij God en de ander, dat we elkaar kennen en vertrouwen. En weten dat dat vertrouwen terecht is. Zo’n relatie vraagt tijd en energie. Hoe mooi zou het zijn als we dit jaar investeren in dit soort relaties, allereerst met God maar ook onderling. Om zo het Licht dat wij hebben ontvangen, door ons heen te laten stralen en zichtbaar licht te zijn in onze omgeving. Een gedeelte uit een gedichtje: En zo is het soms ook met mijn hart, door een gebeurtenis opnieuw verward, dan gaat mijn hart steeds een beetje meer dicht en is het moeilijk focussen op het Licht. Daarom Heer, kan ik niet anders dan U te vragen, Heer wilt u steeds opnieuw in mijn binnenste duiken, en alle stenen een voor een naar boven dragen, zodat mijn hart rimpelvrij weer kan ontluiken.

Hartelijke groet, Jeanine Roggeband