Ademloos zijn haar ogen op mij gericht terwijl ik haar voorlees. En hoewel ik soms worstel met de gebrokenheid van haar leven, zal dit voor altijd een kostbare herinnering voor me zijn. Mijn moeder en ik, samen lezend uit de kinderbijbel die zij zoveel jaar geleden aan ons voorlas. Die wij, een kwart eeuw later, aan onze kinderen voorlazen. En die ik nu weer aan haar voorlees. De verwondering en blijdschap in haar ogen, de helderheid van haar geest als het over haar Heiland gaat. Het samen bidden en zingen.

Ze weet heel goed dat het een kinderbijbel is, maar dat hindert haar niet. Ze wordt steeds weer gepakt door de manier waarop het verhaal wordt verteld. En hetzelfde geldt voor mij. Terwijl de Bijbel soms wat abstract kan zijn, worden de woorden ervan in deze kinderbijbel tot leven gebracht. Is het alsof ik weer even kind ben en Jezus zie wandelen door de straten. En ontvlamt het verlangen naar Hem en om te zijn als Hij in mijn hart.

In mijn gedachten komen de woorden:

“Heer, wijs mij uw weg en leid mij als een kind
dat heel de levensweg slechts in U richting vindt.
Als mij de moed ontbreekt om door te gaan,
troost mij dan liefdevol en moedig mij weer aan. …”

Ze zijn als een weerklank van deze kostbare momenten waarin we, te midden van onze worstelingen, steeds weer uitkomen bij Hem.

Arianne