‘Hebben ze wortels in hun oren?’, vroeg ik me de eerste weken verschillende keren af. Ze hebben regelmatig geen aandacht voor wat ik zeg, en reageren zelfs niet op hun naam.
De wereldschool is weer gestart. Ik draai nu mee in groep 3 en moet zeggen dat het heel intensief is. Bijna 20 kinderen, ruim over het oorspronkelijke maximum, 5 verschillende talen. Sommigen zijn vermoedelijk nog niet eerder naar school geweest. Veel van de kinderen hebben een heftig persoonlijk verhaal. En dan kan het best frustrerend zijn als je de indruk hebt dat ze niet luisteren. Wat toch echt nodig is als ze geholpen willen worden met de taal en om hun plekje hier te vinden.
Als ik er met een vriendin over spreek, herinnert zij zich vakanties in een land waar ze de taal niet van sprak, waardoor ze in een soort eigen wereld zat. Ze luisterde dan niet echt naar wat er om haar heen werd gezegd, omdat ze het toch niet kon volgen. Dat herken ik. Een taal wordt pas interessant als je woorden gaat herkennen. En zelfs je naam kan vreemd klinken als iemand met een andere taal hem uitspreekt.
‘Is het ook niet zo met God?’, realiseerde ik me ineens. We verlangen ernaar dat Hij tot ons spreekt en vragen ons misschien af waarom Hij dat niet (of nauwelijks) doet. Zou het kunnen zijn dat we ‘doof’ zijn? Dat we Zijn taal onvoldoende kennen om Zijn spreken te herkennen? Of zijn we niet gewend aan Zijn stem, die onze naam zo anders uitspreekt?
Arianne Nap-Houweling
