Flitsmeister

Ik zit achterin. Mijn ogen gesloten. Om niet steeds te hoeven zien hoe hard hij rijdt. Ineens staat hij op de rem. Mijn ogen schieten open en mijn maag komt omhoog. Ik zie nog net de flitser in de berm staan. ‘Natuurlijk’, denk ik, ‘Flitsmeister…’.

Terwijl mijn maag langzaam weer tot rust komt gaan mijn gedachten verder. Ik realiseer me dat we niet alleen ríjden met Flitsmeister aan, maar soms ook zo léven. Als we een signaal krijgen van onze partner, ouders, kinderen, vrienden, ons lichaam, onze bankrekening of van God zelf, waaruit blijkt dat we niet goed bezig zijn, trappen we soms even flink op de rem, maar geven ook weer gas zodra we de indruk hebben dat het weer kan.

Rijden met Flitsmeister of ermee leven, uiteindelijk gaat het erom dat we willen doen wat we altijd deden, ons gedrag niet willen veranderen, maar tegelijk proberen de consequenties ervan, voor onszelf, te voorkomen of in elk geval te beperken.

Totdat we gepakt worden of nog erger ‘crashen’ en misschien wel alles kwijtraken.

Terwijl de auto weer snelheid maakt, denk ik aan het gebed voor een veilige reis dat werd uitgesproken voordat we op weg gingen. En vraag me af of God ons ook verhoort als we niet bereid zijn om ons eigen gedrag aan te passen.

Arianne