Overdenking door Laura, een van de oudsten van Eglesia
‘We leven wel in deze wereld, maar vechten niet met wapens van deze wereld…’
Eglesia. Een nieuwe fase.
Nú is het moment dat gereageerd wordt op de vacature. Nú is het moment dat degene die enthousiast wordt van juist díé plek in ónze gemeente in gebed gaat en God om leiding vraagt.
Dít is het moment dat ík, jij, op de bres kan gaan staan voor onze gemeente! Het moment dat cruciaal is voor onze toekomst. Het moment om God aan te roepen, Zijn wil te laten gebeuren, Hem te laten regeren!
En wat doe ik? Ik bid. Ja. Maar sta ik op de bres? Strijd ik mee in Gods strijd? Of laat ik me het meest machtige wapen uit handen slaan, door te geloven dat ik geen tijd en energie heb om in gebed te gaan?
Er is er een die er alles aan doet om mij en ook jou dat te laten geloven! En dat is Gods tegenstander. ‘Nee, jij hoeft nu niet te bidden, doe dat later maar. Er zijn er genoeg die dat doen.’
Reken maar dat dat geen gedachte is die we van Gods Heilige Geest ontvangen. Herken jij dit? Ik helaas wel.
Dat is hét moment om in actie te komen! Dat is hét cruciale moment om je bezigheden neer te leggen en op te staan om Gods woorden uit te spreken. Dit is hét moment om elkaar op te zoeken in gebed en je samen sterk te maken.
Laat ik me, laat jij je, uit het veld slaan of sta ik, jij, op de bres? Aan mij, aan jou, de keus.
2 Korintiërs 10 : 3,4 ; Jakobus 4 (: 7)
Laura
