Dagelijks leven in de praktijk… 

‘Och, Laura, het is toch verschrikkelijk! Al die mensen in Ter Apel… Het is mensonterend, en dat wij zó met mensen kunnen omgaan hier in Nederland. Maar ja, we zijn ook met zó vele hier!’ 

Tussen het geven van de medicijnen door begint deze mevrouw haar betoog. Ik laat haar haar hart even luchten, ondertussen controleer ik de medicijnen en doe ze in een glaasje voor mevrouw. Dan ga ik even op mijn hurken bij haar zitten, luisteren. Ze heeft er echt verdriet van. Ook luister ik naar de Stem binnenin mij. Ik hoop maar dat het Zijn Stem is en niet mijn eigen stem… maar dan nog. En ik spreek de woorden: ‘Bidt u wel eens voor deze mensen, en voor Nederland?’ 

‘Nou,’ zegt ze, ‘daar ben ik al lang mee gestopt. Ze luisteren niet, daarboven!’ Ik kan me zo goed voorstellen dat mevrouw dat zo ervaart.  

Toch leg ik uit, of ik doe een poging, dat wij, mensen, niet kunnen bepalen voor God wat goed is of wat God zou moeten doen. Die wijsheid heeft alleen de Schepper van het leven. 

‘Wie stopt met bidden, stopt met hopen.’ En voorzichtig, in een paar woorden, leg ik uit wat gebed voor mij betekent. En in dit moment, dit moment van het hart luchten en luisteren, zien wij elkaar. Zijn wij verbonden. En mag ook God daarin zijn en Zijn werk doen. 

Soms is er lef voor nodig om uit te spreken wat op je hart ligt. Soms moet je juist even zwijgen. En we hebben Gods Geest ontvangen om het verschil daartussen te zien.  

Hoor jij ook wel eens die Stem vanbinnen? En wat doe je dan? 

 

Laura de Jong