Donderdagavond keek ik naar een aflevering van Live Presence vanaf een boerderij in Dalfsen. En werd geraakt door de woorden uit Ezechiël 22:30 :
“Ik heb onder hen gezocht naar iemand, die een muur zou kunnen optrekken en voor mijn aangezicht op de bres zou kunnen staan ten behoeve van het land, zodat Ik het niet zou verwoesten, maar Ik heb hem niet gevonden.”
De woorden “…gezocht…, maar níet gevonden…” bleven nagalmen.
Toen ik in het donker de planten in de tuin nog even van water voorzag, kwam het woord “nalaten” in mijn gedachten. Direct besefte ik het contrast in betekenis wat in dit woord zit: “Niet doen wat je eigenlijk wel zou moeten doen” en “Achterlaten, een erfenis schenken”.
Ik realiseerde me dat, hoewel het mijn verlangen is om een geestelijke erfenis na te laten, ik vaak ook nalatig ben. Niet doe wat daarvoor nodig is.
Als Gods kinderen verwachten we Hem te vinden als we Hem zoeken en kijken we uit naar de erfenis die ons is beloofd. Maar realiseren we ons hoe ontzet God kan zijn door onze nalatigheid? (Jesaja 59:16)
En wat anderen mislopen daardoor?