Toen ik verkering kreeg kwam wandelen in een ander daglicht te staan. De afstand deed er niet meer echt toe en zelfs de bestemming was ondergeschikt. Het ging veel meer om degene met wie ik wandelde.
En je naaste als jezelf…
Passief consumeren in Gods gemeente, het lichaam van Christus. Dat is als een hand die niets meer vastpakt. Het oog dat gesloten blijft. De arm die slap langs het lichaam blijft hangen.